Weet je wat het allerbeste in mijn ontwikkeling is tot nu toe?

Dat ik me thuis voel in mezelf.

Of ik nou naar Ibiza, India of Ierland reis in m’n eentje,

ik voel dat ik op mezelf kan vertrouwen.

En daardoor kan ik andere mensen vertrouwen.

 

En dat is fantastisch, want dat is lang niet zo geweest.

Zoekend was ik, vooral buiten mezelf,

Wie mag ik zijn, wat moet ik doen, hoe werkt de wereld?

Als meisje kreeg ik diepe krassen op mijn ziel,

het heeft even geduurd voor ik wist

hoe ik deze trauma’s kon helen.

 

De reden dat ik nu in Ierland ben, is om hierover te schrijven.

Want hoe heel je jezelf, als je je zo beschadigd voelt?

Keihard heb ik gewerkt aan het vinden van een weg.

De weg die ik gevonden heb beschrijf ik in mijn boekje ‘Wat nu?’.

 

Daarin beschrijf ik ook de processen die parallel daaraan zijn.

Want wat in het klein gebeurt, gebeurt ook in het groot,

dus zowel op individueel als op collectief niveau.

 

Hoe gaan we onze collectieve pijn helen?

De pijn die maakt dat we onszelf overschreeuwen,

ons minderwaardig voelen, afgescheiden van de rest, van het geheel?

Het antwoord begint bij jezelf. Heel je eigen pijn, dat wat je telkens voelt

als je op bepaalde punten zo geraakt wordt.

‘Ruim je eigen stenen op, zodat je kinderen er niet over struikelen.’

 

Mijn ervaring is nu dat er geen ‘vreemden’ meer zijn.

Als ik iemand aankijk, zie ik mezelf.

Dezelfde struggles, dezelfde zoektocht.

We hebben allemaal ons eigen verhaal,

maar dat maakt ons niet wezenlijk anders.

We are one.

 

Het begint met de erkenning dat je niet goed in je vel zit,

en dat het niet loopt zoals je wil.

En dat je bereid bent daar iets aan te doen,

en dat dat tijd, ruimte en energie kost.

 

Ik weet nog dat ik, toen ik begin 20 was,

met mijn MediaMarkt tasje met ‘Ik ben toch niet gek?! erop,

elke week naar therapie ging.

Om een start te maken met uit te vinden hoe ik zelf in elkaar zat,

hoe anderen in elkaar zitten en hoe de wereld werkt.

Het was het begin van een levenslang proces,

en ook van mijn levenswerk, zo blijkt nu.

 

Ik wilde altijd reizen, maar durfde nooit.

Toen ik mezelf leerde en kennen en vertrouwen,

kon ik gaan doen wat ik wilde doen.

En zo de vaardigheden ontwikkelen die nodig waren,

om te doen wat mijn hart me vertelde.

 

En hoe gaaf is het dan, dat ik nu kan zeggen

dat ik hier zit te tikken op mijn iMacje,

in de heerlijk stad Galway, als een ‘Digital Nomad’.

Living the dream! :)))

 

Nog steeds is het niet altijd makkelijk.

Maar wat ben ik mezelf, de mensen om mij heen

en het Universum en de Bron dankbaar,

dat het zo loopt. Namaste.

 

– Forien –