* Ik gun mezelf rust *
Je kent het vast wel, lekker even weg, er even tussenuit.
Alles afgerond, werk en andere zaken en dan komt het aan op de laatste dingetjes.
Die duren in mijn hoofd altijd een half uurtje, in het echt ruim drie uur.
Want als wij onze vrolijk oranje beschilderde caravan hebben klaargezet,
moet alle rotzooi er nog in. Nog ‘even’ de tassen inpakken van de kinderen,
nog ‘even’ mijn eigen spullen bij elkaar, ‘even’ de koelkast leeg,
de vuilnisbak legen, de vissenkom verschonen. Nog ‘even’ stofzuigen,
alle planten water geven, zowel binnen als buiten,
de buurvrouw de sleutel geven en vragen om de vissen te voederen.
Nog ‘even’ de zwembroek van zoonlief pakken, een extra Donald Duck voor dochter.
Nog ‘even’ het brood uit de trommel, de hoofdkussens mee, de gasflessen pakken.
Gelukkig heb ik twee toppers die nog ‘even’ hielpen de afwas weg te werken aangezien de vaatwasser stuk is.
Compleet afgedraaid ga ik zitten in de auto om te beginnen aan een ‘rustige’ vakantie.
Gelukkig was ik me bewust van mijn neiging tot ongeduld en om te gaan ‘rennen’ om alles af te krijgen.
Ik was al moe van weken hard werken en inmiddels weet ik dat ik dan sneller in zo’n patroon verval.
Mijn neiging is dan om juist niet stil te staan en door te jakkeren en automatisch vanuit emotie te reageren.
Omdat ik stilstond bij wat ik voelde en oprecht vriendelijk kon zijn naar mezelf,
viel ik niet uit tegen mijn dochter die niet gelijk deed wat ik vroeg.
Ik vroeg vriendelijk of mijn zoon even ging stofzuigen in plaats van hem een snauw te geven.
Het bewust voelen dat het even pittig was en dat dat mocht van mezelf, dat ik oprecht vriendelijk kon zijn naar mezelf
en mezelf rust gunde, op dat moment en niet pas als we op de camping aankwamen, dat maakte een enorm verschil.
Mijn man was er niet veel beter aan toe dan ik, dus toen ik naast hem zat in de auto
en het humeur op vriezen stond, kon ik een grapje maken waarop de sfeer ontdooide.
We reden weg, uitgeput maar voldaan dat we het maar weer voor elkaar hadden gekregen.
Twee uur in de auto voor de boeg om uit te rusten, waarna het circus van spullen uitpakken kon beginnen.
Niet teveel doen om alles maar af te krijgen, maar vooral aanwezig zijn in het moment,
en kijken wat dat brengt. In dit geval rust, geduld met mezelf en mijn gezin, en 2,5 uur ‘vertraging’.
En daarmee was de vakantie al meteen begonnen.
