Berichten

Dit is wat er gebeurde tijdens een Feedback Training…

Context:
Twee weken geleden gaf ik twee Feedback Teamtrainingen
aan in totaal 30 pedagogisch medewerkers van een kinderdagverblijf:
– Onrust bij de start, een aantal mensen waren te laat door file.
– We starten met een mindful ‘incheck’ oefening, met de vraag hoe ze er nu bij zaten, aan het begin van deze trainingsdag.
– De laatkomers begroette ik met een glimlach en een warm welkom en speciaal voor hen nogmaals even kort inchecken, met de uitnodiging om rustig te landen, ze hadden deze ochtend waarschijnlijk al genoeg stress ervaren.
– We bespraken hoe iedereen er bij zat, dit was het startpunt van de dag. Het gevolg was dat de deelnemers het gevoel hadden dat ze er mochten zijn, helemaal, zonder oordeel.
– Gevolg: Een ontspannen start van de dag, ondanks de tijdstress. Dit resulteerde in ontspannen oefenen, doelgericht en met resultaat!
Eén van de deelnemers zei:
‘Ik kwam hier helemaal gestresst binnen vanmorgen en nu ga ik helemaal relaxed weg!’
En dat na een pittige Feedback training…wat mindfulness en compassie al niet kan doen 😉
– Forien –
/door

* KoudWaterDip seizoen geopend! *

Is het Zweden? Is het Noorwegen? Is het Finland?

Nope.

Het is het Henschotermeer tussen Amersfoort en Zeist.

 

Geen kip te zien.

Stilte, ruimte en rust.

Perfecte dag en perfecte plek.

Laat het KoudWaterDip seizoen beginnen!

 

Eerst wandelen, dan wat yoga,

allemaal mindful.

De zon zo fel dat ik er niet tegenin kan kijken.

Dan het koude water in,

vooral compassievol 😉

 

Rustig doorademen, vooral uit.

Voelen, blijven voelen.

Niet op wilskracht doorzetten,

het contact met je lichaam afsluiten,

maar juist ervaren wat het brengt.

 

Pijnlijk koude voeten,

voor even.

Daarna gewenning,

zakken tot alleen mijn hoofd nog boven water is.

Tintel fris, armen die allerlei gewaarwordingen geven.

 

Dan eruit, fris, tintelend, ALIVE!!

 

 

 

/door

* Je hebt niks te kiezen? *

Je kunt pas kiezen,

als je weet dat je een keuze hebt.

 

En je hebt altijd een keuze,

maar veel mensen zijn zich daar niet bewust van.

Niet in wat je overkomt heb je een keuze,

maar wel in hoe je ermee omgaat.

 

Als je denkt in een bepaalde situatie,

dat er geen andere mogelijkheden zijn dan ‘die ene’?

Dan heb je altijd nog de keuze

om toch naar andere mogelijkheden op zoek te gaan…

 

Waartussen kun je dan een keuze maken?

Als je groter gaat denken, wat zijn je opties?

 

In je hoofd kun je dan hardnekkige gedachten horen;

‘Nee, dat kan echt niet, niet in dit geval, ja maar… nee want…’

 

Dit zijn beperkende overtuigingen.

Ze helpen je niet, sterker nog,

ze beperken het onderzoeken van de mogelijkheden.

Ze zetten je vast en laten je in kringetjes ronddraaien.

 

Gedachte experiment; Wat als alles kon?

Als je jezelf toestaat zo gek mogelijke oplossingen te bedenken?

Oplossingen die helemaal niet kunnen?!

(En kunnen ze dan fysiek niet of in jouw hoofd niet..?)

 

Dan geef je jezelf in ieder geval de ruimte om:

  • weg te blijven van de beperkende overtuigingen (die niet helpen)
  • de mogelijkheden te onderzoeken (hulp vragen?)
  • een beetje humor en lichtheid in de zaak te brengen (glimlachen ;))

En misschien kom je iets tegen waar wel iets in zou kunnen zitten…

 

Als iets echt niet anders kan,

dan heb je altijd nog de keuze om

te kiezen voor hoe je je ertoe verhoud.

 

Kies je ervoor om het glas halfvol of halfleeg te zien?

Kies je om te reageren op iets, of om het even te laten?

Kun je wachten tot iets zich soms vanzelf wel oplost?

 

Die keuze kun je elke keer, misschien wel 10x per dag maken.

Totdat het gemakkelijker wordt, om het glas halfvol te zien.

Totdat het makkelijker wordt, om je reactie even uit te stellen.

 

En dan is er niets verandert aan de situatie zelf,

maar wel hoe jij hem ervaart.

 

Dit klinkt zo makkelijk,

maar dit doe je niet ‘even’.

Dit is hard werken.

 

Maar als je ziet dat je altijd een keuze hebt,

dan heb jij weer de regie.

En dat is wat je wil.

 

 

 

/door

* Alles wat je voelt is waar *

Alles wat je voelt is waar.

De knoop in je maag, de druk op je borst,

het hoofd vol watten, de zenuwen in je lijf.

Maar hoe jij dit interpreteert, is niet per se de waarheid.

 

Er is een verschil

tussen naar de signalen van je lichaam luisteren

en blind je emoties volgen, want ‘zo voel je het nu eenmaal’.

Al kun je zowel signalen van je lichaam als emoties fysiek waarnemen.

 

Eerst gewoon waarnemen,

Wat voel ik precies, en waar, in mijn lichaam?

Hoe voelt het aan, waar bestaat het uit,

wanneer begon het,

wat ging er aan vooraf?

 

En dan begint het duiden van deze signalen.

Een bepaald gesprek als ‘zwaar op de maag’ ervaren,

betekent namelijk niet dat je nooit meer zo’n gesprek moet voeren.

Het is een signaal dat er iets niet stroomt, niet de bedoeling is.

 

Misschien geeft je je grenzen wel te weinig aan,

of neem je te weinig ruimte in,

en is het zware in je maag

wel het signaal dat je daarvoor lichaam geeft.

 

Realiseer je dat het enige waar je invloed op hebt,

jij zelf bent en niet de ander.

 

De ander kunt je niet direct veranderen,

maar als jij verandert,

kan het niet anders dan dat er iets verandert

in de dynamiek tussen jullie beiden.

Dat is een systemische wetmatigheid.

 

Leer je jezelf en je lichaam op deze manier bewust kennen,

dan kun je jezelf bijsturen.

Wellicht kies je voor ander gedrag,

wat weer iets in beweging zet bij de ander.

En dan kan zo’n ‘zwaar op de maag’ gesprek

ineens heel anders lopen…

 

 

 

 

 

 

 

/door

* Bij jezelf blijven *

(For English, please scroll down. Especially for my new Irish friends I decided to translate my stories, so now my abroad fans can enjoy as well ;)) This will also be the case for my book that is on the way. I hope to finish it at the end of this year, but it’s done when it’s done, you can not rush these things 😉 The title I do know already, in Dutch it is going to be ‘Wat nu? Een antwoord op deze tijd’, in English it will be ‘Now what?’ An answer at these times’.)

Nog één ding over reizen. Mijn vriendin Anne vroeg me vorige week hoe het toch komt dat we onszelf zo veel meer bij onszelf voelen als we alleen reizen. En elke keer als we dan thuiskomen, worden we weer zo makkelijk opgeslurpt door het dagelijks leven. Ik dacht hier even over na, en toen kwam het volgende in me op: We worden uit ons eigen centrum getrokken en worden weer geleefd door agenda’s en door anderen, in plaats van verbonden te blijven met onszelf. Ik heb opgemerkt dat ik mijn eigen innerlijke stem veel duidelijk kan horen als ik alleen reis. Ik luister naar mijn hart en vertrouw op mijn buikgevoel en intuïtie aangezien er niets of niemand anders is om op te vertrouwen.

Jaren geleden kon ik niet alleen reizen omdat ik zo overweldigd was door alle externe prikkels dat ik het contact met mijn eigen centrum verloor en direct ging dissociëren. Nu weet ik hoe ik geaard kan blijven zodat ik verbonden kan blijven met mijn centrum. Ik heb dit de laatste paar jaar geleerd, eigenlijk uit nood, toen ik erachter kwam dat ik nog steeds wat oude trauma’s bij me droeg in mijn systeem, in mijn lichaam. Ik heb geleerd hoe ik daarmee om kan gaan door mijn aandacht te focussen en meer en meer bewust te worden.

Nu kan ik reizen zonder mijn interne gevoel van veiligheid te verliezen. Ik kan verbonden blijven met mezelf, en me van daaruit verbinden met anderen. Omdat ik mezelf nu op een diep niveau ken, kan ik mezelf gereflecteerd zien in anderen én kan ik hen zien zoals ze werkelijk zijn. Ik ben niet meer bang om om echt contact te maken, van hart tot hart.

Toen ik vorige week in Ierland was, vroeg ik mensen in pubs en lunchrooms meer dan eens of ik bij hen kon komen zitten aan tafel, als ze een stoel over hadden. Heel fijn om echte verhalen met elkaar te delen over onze levens en wat we gemeen hadden. Elke keer had ik een superleuke tijd met goed gezelschap. Mensen vertelden me dat ze eerst verbaast waren over mijn vraag en uiteindelijk vertelden ze dat ze wilden dat ze dat ook zouden durven. Wie weet wat deze ervaring brengt 😉

* Staying Centered *

One more thing about travelling. My friend Anne asked me last week how come that when traveling alone we feel so much more connected to ourselves. And anytime we get home, we get sucked in daily life so easily. I thougth this over for a little while, and then this came to me: We get towed out of our centre and start being lived by our agenda’s and by others, instead of staying connected to ourselves. I noticed I can hear my inner voice much more clearly when traveling alone. I listen to my heart and trust my guts and intuition since there is nothing or nobody else to trust.

Years ago, I couldn’t travel on my own because I would be so overwhelmed by all the things from the outside that I would lose the connection to  my centre and start to dissociate right away. Now I know how I can stay grounded so I can stay connected to my centre. I learned this out of emergency over the last couple of years, when I found out I was still carrying some trauma with me in my system, in my body. I learned how te deal with that by focussing my attention and becoming more and more conscious.

Now I can go travel without losing my inside feeling of safety. I can stay connected to myself, and therefore, connect with others from this point. Because I now know myself in a deep way, I can see myself reflected in other people, ánd see them as they really are. I’m not afraid anymore to make real contact, from one heart to another.

When I was in Ireland last week, I’d ask people in pubs and lunchrooms more then once if I could join them, when they had a spare seat at their table. Really nice to share some real stories about our lives and about what we had in common. Every time I ended up having a really good time with nice company. People told me they were at first surprised by my question, and ended up by saying that they wished they had the guts to do so. Who knows wat this experience might bring 😉

/door
,

* Het allerbeste tot nu toe *

Weet je wat het allerbeste in mijn ontwikkeling is tot nu toe?

Dat ik me thuis voel in mezelf.

Of ik nou naar Ibiza, India of Ierland reis in m’n eentje,

ik voel dat ik op mezelf kan vertrouwen.

En daardoor kan ik andere mensen vertrouwen.

 

En dat is fantastisch, want dat is lang niet zo geweest.

Zoekend was ik, vooral buiten mezelf,

Wie mag ik zijn, wat moet ik doen, hoe werkt de wereld?

Als meisje kreeg ik diepe krassen op mijn ziel,

het heeft even geduurd voor ik wist

hoe ik deze trauma’s kon helen.

 

De reden dat ik nu in Ierland ben, is om hierover te schrijven.

Want hoe heel je jezelf, als je je zo beschadigd voelt?

Keihard heb ik gewerkt aan het vinden van een weg.

De weg die ik gevonden heb beschrijf ik in mijn boekje ‘Wat nu?’.

 

Daarin beschrijf ik ook de processen die parallel daaraan zijn.

Want wat in het klein gebeurt, gebeurt ook in het groot,

dus zowel op individueel als op collectief niveau.

 

Hoe gaan we onze collectieve pijn helen?

De pijn die maakt dat we onszelf overschreeuwen,

ons minderwaardig voelen, afgescheiden van de rest, van het geheel?

Het antwoord begint bij jezelf. Heel je eigen pijn, dat wat je telkens voelt

als je op bepaalde punten zo geraakt wordt.

‘Ruim je eigen stenen op, zodat je kinderen er niet over struikelen.’

 

Mijn ervaring is nu dat er geen ‘vreemden’ meer zijn.

Als ik iemand aankijk, zie ik mezelf.

Dezelfde struggles, dezelfde zoektocht.

We hebben allemaal ons eigen verhaal,

maar dat maakt ons niet wezenlijk anders.

We are one.

 

Het begint met de erkenning dat je niet goed in je vel zit,

en dat het niet loopt zoals je wil.

En dat je bereid bent daar iets aan te doen,

en dat dat tijd, ruimte en energie kost.

 

Ik weet nog dat ik, toen ik begin 20 was,

met mijn MediaMarkt tasje met ‘Ik ben toch niet gek?! erop,

elke week naar therapie ging.

Om een start te maken met uit te vinden hoe ik zelf in elkaar zat,

hoe anderen in elkaar zitten en hoe de wereld werkt.

Het was het begin van een levenslang proces,

en ook van mijn levenswerk, zo blijkt nu.

 

Ik wilde altijd reizen, maar durfde nooit.

Toen ik mezelf leerde en kennen en vertrouwen,

kon ik gaan doen wat ik wilde doen.

En zo de vaardigheden ontwikkelen die nodig waren,

om te doen wat mijn hart me vertelde.

 

En hoe gaaf is het dan, dat ik nu kan zeggen

dat ik hier zit te tikken op mijn iMacje,

in de heerlijk stad Galway, als een ‘Digital Nomad’.

Living the dream! :)))

 

Nog steeds is het niet altijd makkelijk.

Maar wat ben ik mezelf, de mensen om mij heen

en het Universum en de Bron dankbaar,

dat het zo loopt. Namaste.

 

– Forien –

 

 

 

 

 

 

 

/door

* Herfst *

De herfst komt eraan.

Nu nog de nazomer met mooie warme dagen.

Dit is de tijd om te voelen wat er is.

De tijd dat je wat meer naar binnen mag keren.

De overgang tussen de uitbundige zomer

en de herfst met haar bezinning, reflectie en wijsheid.

Langzaam maar zeker laten we dit seizoen weer los

en alles wat het met zich mee bracht.

Je kunt niets vasthouden, alleen maar meebewegen,

als de eerste bladeren, die ritselen in de wind.

Kijk of je kunt blijven voelen en meestromen,

want elke seizoen brengt weer iets moois.

 

 

/door

* Melancholie *

Het enige contante, is verandering.
Alles beweegt, stroomt en meandert.

Vanmorgen bracht ik mijn kinderen naar school,
en zag ik de kinderen,
van wie de moeder
twee weken geleden gestorven is.

Ik fietste naar huis en merkte dat de tranen
over mijn wangen stroomden.
Ik ben hier.

Gisteren stierf de vlinder die mijn zoontje gevonden had.
Twee dagen lang verzorgd en geliefd,
en toch stroomde het leven uit het lijfje.

De nazomer is er, de herfst komt eraan.
Het werk liet ik wachten
en kroop met een dekentje op de bank.

De tranen liet ik stromen,
ik wist dat ook dit
weer voorbij zou gaan.

*

‘ Als een vlinder die toch vliegen kan,
tot in de blauwe lucht.
Als een vlinder altijd vrij
en voor het leven op de vlucht.

Wil ik sterven op het water,
maar dat is een zorg van later,
ik wil nu als vlinder vliegen,
op de bloemenbladeren wiegen.

Maar zo hoog kan ik niet komen,
dus ik vlieg maar in mijn dromen,
altijd ben ik voor het leven op de vlucht…

Als een vlinder die toch vliegen kan,
tot in de blauwe lucht…’

*
– Boudewijn de Groot –

 

/door

* Dat kan anders *

Als je om je heen kijkt,
kun je soms het idee hebben
dat alles maar door gaat.

En niet altijd op de manier die jij wil.
Je kunt soms zo verlangen naar dat het anders is.

Dat kan gaan over je eigen leven,
over je relaties, je familie, of over je werk.

Of over zaken op een grotere schaal.

Hoe we in de Westerse cultuur
met onszelf omgaan en met elkaar.

Hoe we omgaan met de natuur,
waar wij onderdeel van zijn.

Hoe we omgaan met het klimaat,
met de pandemie die maar voortduurt.

Hoe we omgaan met deze wereld
en alles wat daarbij hoort.

Je denkt, dat kan beter.
Je voelt, dat kan anders.
Je weet, dat kan anders.

Wil je beginnen maar weet je niet waar?
Neem contact op voor een vrijblijvend gesprek.

/door

* Verantwoordelijkheid *

Neem verantwoordelijkheid voor wat je voelt.

We zijn gewend en geconditioneerd om controle te hebben.

Als je geen controle hebt, voelt dat dus vaak vervelend.

Dat wil je eigenlijk vermijden en dus sta je er niet bij stil.

En reageer je het af op andere mensen, die vaak dicht bij je staan.

Ga maar na of je dit herkent.

 

Als je nu kijkt naar het nieuws, gebeurt er hetzelfde.

De wereld is niet meer wat het was en de vraag is of dat nog komt.

We lijken collectief de controle een beetje kwijt te zijn.

Dat voelt oncomfortabel en we willen daar liever niet bij stil staan.

Let erop dat je dat niet afreageert op anderen.

Zoals je dat om je heen ziet gebeuren, dichtbij en ver weg.

 

Neem in plaats daarvan verantwoordelijkheid voor je gevoel.

Voel wat er te voelen valt en praat erover met elkaar,

over dit oncomfortabele gevoel van de controle kwijt te raken.

Van je eigen vrijheid, de vrijheid in de wereld, van het klimaat.

Let erop dat het niet naar binnen sluipt, je lichaam in,

en zich omzet in angst en somberheid.

 

Als je verantwoordelijkheid neemt voor je gevoel,

dat krijgt het de ruimte en bestaansrecht.

Je erkent dat je je rot en ‘unheimisch’ voelt,

en soms niet weet hoe het verder moet.

Daarin zijn we samen.

 

Pas als je dit (h)erkent en aanvaard,

ontstaat er ruimte voor verandering.

Te beginnen bij jezelf, en daardoor bij de ander.

Die anderen hebben ook weer anderen om zich heen,

en zo verder, tot we iedereen op de wereld gehad hebben.

 

Waar geef jij aandacht aan en voor welke energie kies jij

om te verspreiden over de wereld?

Positieve of negatieve?

 

Het ongemakkelijke mag er eerst zijn, de ruimte krijgen.

Om vervolgens je aandacht te richten op wat er wel kan,

waar je wel invloed op hebt.

Soms lijkt dat beperkt,

maar vergis je niet in de reikwijdte van een glimlach,

een warm woord of een actie vanuit liefde.

 

 

 

 

/door