Tag Archief van: #vitaliteit

Als je om je heen kijkt,
kun je soms het idee hebben
dat alles maar door gaat.

En niet altijd op de manier die jij wil.
Je kunt soms zo verlangen naar dat het anders is.

Dat kan gaan over je eigen leven,
over je relaties, je familie, of over je werk.

Of over zaken op een grotere schaal.

Hoe we in de Westerse cultuur
met onszelf omgaan en met elkaar.

Hoe we omgaan met de natuur,
waar wij onderdeel van zijn.

Hoe we omgaan met het klimaat,
met de pandemie die maar voortduurt.

Hoe we omgaan met deze wereld
en alles wat daarbij hoort.

Je denkt, dat kan beter.
Je voelt, dat kan anders.
Je weet, dat kan anders.

Wil je beginnen maar weet je niet waar?
Neem contact op voor een vrijblijvend gesprek.

Neem verantwoordelijkheid voor wat je voelt.

We zijn gewend en geconditioneerd om controle te hebben.

Als je geen controle hebt, voelt dat dus vaak vervelend.

Dat wil je eigenlijk vermijden en dus sta je er niet bij stil.

En reageer je het af op andere mensen, die vaak dicht bij je staan.

Ga maar na of je dit herkent.

 

Als je nu kijkt naar het nieuws, gebeurt er hetzelfde.

De wereld is niet meer wat het was en de vraag is of dat nog komt.

We lijken collectief de controle een beetje kwijt te zijn.

Dat voelt oncomfortabel en we willen daar liever niet bij stil staan.

Let erop dat je dat niet afreageert op anderen.

Zoals je dat om je heen ziet gebeuren, dichtbij en ver weg.

 

Neem in plaats daarvan verantwoordelijkheid voor je gevoel.

Voel wat er te voelen valt en praat erover met elkaar,

over dit oncomfortabele gevoel van de controle kwijt te raken.

Van je eigen vrijheid, de vrijheid in de wereld, van het klimaat.

Let erop dat het niet naar binnen sluipt, je lichaam in,

en zich omzet in angst en somberheid.

 

Als je verantwoordelijkheid neemt voor je gevoel,

dat krijgt het de ruimte en bestaansrecht.

Je erkent dat je je rot en ‘unheimisch’ voelt,

en soms niet weet hoe het verder moet.

Daarin zijn we samen.

 

Pas als je dit (h)erkent en aanvaard,

ontstaat er ruimte voor verandering.

Te beginnen bij jezelf, en daardoor bij de ander.

Die anderen hebben ook weer anderen om zich heen,

en zo verder, tot we iedereen op de wereld gehad hebben.

 

Waar geef jij aandacht aan en voor welke energie kies jij

om te verspreiden over de wereld?

Positieve of negatieve?

 

Het ongemakkelijke mag er eerst zijn, de ruimte krijgen.

Om vervolgens je aandacht te richten op wat er wel kan,

waar je wel invloed op hebt.

Soms lijkt dat beperkt,

maar vergis je niet in de reikwijdte van een glimlach,

een warm woord of een actie vanuit liefde.

 

 

 

 

Meer liefde en vriendelijkheid voor jezelf,

voor elkaar en voor je omgeving.

Het gaat uiteindelijk niet om de uiterlijke,

maar om de innerlijke reis.

Kun je ze invoelen? De volgende zinnen?

Een leven zonder stress en gedoe,

met innerlijke rust, kalmte en ontspanning.


Met hier en daar wat avontuur,

voor het evenwicht,

niemand is alleen maar ‘Zen’.

Een vloeiende samenwerking met je collega’s,

met je buren, met je familie.

Een gevoel van zelfvertrouwen, van innerlijk weten,

van weten wie je bent en waar je staat.

Vertrouwen hebben in jezelf, in de ander, in het leven.


Een leven waarin we zelf niet zo oordelen


en anderen ook niet oordelen over ons.


Leven zonder maskers,

zonder je leuker of beter voor te doen.

Gewoon jezelf durven zijn, authentiek,

en weten dat dat meer dan goed genoeg is.

In elke situatie.


Het Jaarprogramma ‘Lichter Leven’

waarvan de Vuuravond een onderdeel is,

is een manier om hier te komen

en dit dagelijks te ervaren.

Je hebt niks te verliezen, alleen maar te winnen.

Neem contact op voor meer info.

11 September 19:00 – 22:00

Het lijkt alsof we de les nog niet geleerd hebben.

De kinderen beginnen weer op school

en de volwassenen vervallen weer in de ‘ratrace’.

Is dit wat we willen?

Mee blijven draaien in een maatschappij

die uit elkaar begint te vallen van stress en burn-out?

Waarin we weer doorgaan met rennen,

alsof er de afgelopen 1,5 jaar niets gebeurd is?

Of kun je je ook iets anders voorstellen?

Hoe zou het zijn

om met veel meer ontspanning

en rust te leven?

Simpel, zingevend en vervullend?

Rond een vuur zitten met anderen,

helemaal jezelf zijn.
Zonder maskers,

in openheid en verbinding.

Oefeningen die je helpen

je hart te volgen

en je ideale wereld

zelf vorm te geven.

Niet zweverig,

maar menselijk en praktisch.

Het thema van deze Vuuravond is:
‘Dromen & Durven’.
Waar droom je van?
Wat wil je in dit leven
en wat is daarvoor nodig?
Waar brandt jouw vuur voor
en hoe groot is je vlam nu?
Kom erbij en meld je nu aan.

Laat je inspireren

en je innerlijke vuurtje aanwakkeren,

in plaats van je te laten opbranden.

(Deze keer een Vrouwen Vuuravond,
de volgende keer zijn ook Mannen welkom 🙂

– Liefs, Forien –

 

Je wilt je vaker ontspannen voelen
en minder stress en negativiteit ervaren.
Je wil meer vrijheid ervaren,
in plaats van elke dag dingen ‘moeten’.
Je wilt dat dingen soepel lopen,
op je werk, in je familie, met vrienden.
In plaats van elke keer hetzelfde gedoe
en niet weten hoe je dat aan moet pakken.
Je wilt op jezelf kunnen vertrouwen,
en je eigen waarde voelen.
Je wilt weten wie je bent
en wat je aan jezelf hebt.

In alle omstandigheden.Wil je dit?

Dan is dit voor jou.

Voor Wie

Dit programma is bedoeld
voor mensen die denken
dat het anders kan, beter.

Voor mensen
die invloed willen hebben
op hoe ze het leven ervaren.

Maar niet precies weten
waar die invloed zit als individu.

Voor mensen die grip willen krijgen
op de grote vragen in het leven.

Wie ben ik?
Wat doe ik hier?
Wat nu?

Een Antwoord

Het Jaarprogramma Lichter Leven
geeft je de handvatten die je nodig hebt,
maar die je niet op school
of in je opvoeding hebt geleerd.

Je leert om te gaan met:

– Negatieve gedachten en emoties
– Stress en onzekerheid
– Werk/ privé balans
– Energiemanagement
– Perfectionisme

Verder leer je:

– Hoe je weer jezelf kunt zijn
– Authentiek en uniek, zonder maskers
– Meer je eigen weg te gaan
– Minder aanpassen aan anderen
– Weer naar je eigen hart te luisteren
– Op je eigen intuïtie te vertrouwen

Met andere woorden:

Je leert weer contact te maken
met wie je in de kern bent.
Met je eigen innerlijke Zelf.

Na het volgen van het programma
ervaar je meer ruimte,
meer lichtheid en meer grip.

Je weet waar je eigen invloed zit,
wat je mogelijkheden en wat je opties zijn.

*
Je bent het waard,
je bent een prachtig mens
maar soms vergeet je dat even.

*

De Mindfulness Training
leert je aandachtig aanwezig te zijn
in het Hier & Nu.
Zonder te verdwijnen
in je eigen neerwaartse spiraal.

De Compassie Training
leert je weer verbinding te maken
met je eigen hart.
De reden dat je hier bent
is om je eigen hart te volgen.

De Innerlijk Evenwicht Training
geeft je inzicht in hoe
de mannelijke en vrouwelijke energie
in jou weer in balans komt.
Dit is het begin van evenwicht in de wereld.

De Lichter Leven Retraite
Geeft je de mogelijkheid om te ervaren
hoe het is om Lichter te Leven met gelijkgestemden.
In openheid, veiligheid, vertrouwen en verbinding.
Een voorproefje voor het leven van alledag?

De Vuuravond
Is een terugkerende avond,
waar je kunt aanschuiven en kunt opladen.
Zonder maskers, zonder oordeel dingen delen
die je ten diepste bezig houden
in een gelijkwaardige ontmoeting.

Deze onderdelen samen vormen het Jaarprogramma Lichter Leven.
2x per jaar, in september en februari start er een nieuwe groep.

Voel je dat dit voor jou is?
Neem dan contact op voor meer info!

Tot gauw!

Liefs, Forien

Hulp vragen en  jezelf laten ondersteunen.

Voor velen van ons niet gemakkelijk.

We leren namelijk al vroeg dat we ‘zelfstandig’

en ‘onafhankelijk’ moeten zijn.

 

Als je dan zover bent dat je hulp vraagt,

moet je het wel kunnen ontvangen.

Je moet je kunnen laten ondersteunen.

Daar gaat de volgende oefening over.

 

Ga op een stoel of bank zitten met rugleuning.

Zet je voeten met de hele voetzolen op de grond.

Voel nu je billen, voel de ondergrond waar je op zit.

Voelt het hard of zacht aan, warm of koud?

Je hoeft niets te doen, geen kracht te zetten,

je hoeft je niet in te spannen.

Wat je doet is je lichaam overgeven aan de zitting.

Je laat je dragen.

 

Voel nu je rug en voel de leuning waar je tegen aan zit.

Voelt de leuning hard of zacht, warm of koud?

Je hoeft niets te doen, geen kracht te zetten,

je hoeft je niet in te spannen.

Wat je doet is je lichaam overgeven aan de leuning.

Je laat je ondersteunen.

 

Blijf zo een paar minuten zitten

en oefen je in je gedragen en ondersteund voelen.

Heel letterlijk en lichamelijk, door de stoel of bank.

Later zal deze overgave van je lichaam,

je geest kunnen helpen, om hulp te kunnen ontvangen.

Want in je geest, in je overtuigingen,

is waar hulp ontvangen soms moeilijk is.

 

 

Ken je dat gevoel, dat je niet gehoord wordt?

Dat je probeert de ander iets duidelijk te maken,

maar dat het schijnbaar niet aankomt?

Dat je jezelf (weer) hoort roepen;

‘Luister nou eens gewoon!

 

Wie doet dat nou nog?

Echt luisteren, in plaats van meteen automatisch te reageren.

Vaak hoor je maar half wat de ander zegt,

want door de woorden van de ander wordt er bij jou van alles geraakt,

en gaan je ‘overlevingsmechanismen’ aan;

je gaat in de aanval, in de verdediging of je trekt je terug.

Je hele systeem denkt dat je ‘dood’ gaat,

en daarom reageert het zo heftig.

 

Je moet daarom leren om jezelf te kunnen dragen.

Weten dat dingen soms pijn doen, maar dat je niet ‘doodgaat’.

Je kwetsbaar opstellen geeft het risico gekwetst te worden.

Dat mag je voelen.

Kwetsbaar zijn geeft ook een kans om de relatie te verdiepen.

Eerst de relatie met jezelf, te weten wie je bent en wat je voelt,

en van daaruit de relatie met de ander.

 

Echt luisteren en aangeven dat je gehoord wil worden, doe je zo:

 

  • Voordat je een gesprek begint, check je in bij jezelf, ‘hoe zit ik erbij?’
  • Je begint met de intentie om echt luisteren naar de ander.
  • Terwijl je dat doet, kun je ervaren wat de woorden bij jou oproepen.
  • Observeer dit even en registreer het, luister dan weer verder.
  • Als de ander een stilte laat vallen, geef daar dan ruimte aan, vul hem niet op.
  • Na een tijdje merk je dat er meer ruimte komt.
  • Dan vraag je of de ander nog meer wil zeggen over het onderwerp.
  • Geef daar dan ruimte aan, tot de ander aangeeft dat het genoeg is.

 

  • En dan is er ruimte voor jou. Wat hebben de woorden bij jou opgeroepen?
  • ‘Au, dat deed pijn’ is iets wat vaak voorkomt, durf je dat even toe te laten?
  • En durf je dit aan te geven? Dit vraagt moed.
  • Walst de ander er over heen (door automatisme), geef dan opnieuw ruimte aan de stilte.
  • En voel wat er bij jou van binnen gebeurt.
  • Geef aan waar je behoefte aan hebt; echt gehoord worden.
  • (Zonder de verwachting dat je gelijk krijgt of dat de ander het met je eens is.)
  • (En soms wil je niet zozeer gehoord worden, maar gewoon even vastgehouden.
  • Ook dat mag je aangeven.)

 

Afhankelijk van op welk punt de relatie zich bevind,

en op welk ontwikkelpunt de verschillende personen zitten,

ontstaat er nu verdieping óf in ieder geval één persoon voelt zich gekwetst.

Soms lijkt het of de ander niet wil luisteren.

En soms kan de ander niet luisteren,

omdat zijn of haar eigen ‘mechanismen’ zo hard aangaan.

 

De enige op wie je echt invloed hebt, ben je zelf.

Je kunt jezelf leren dragen.

Je kunt zelf leren echt te luisteren.

Je kunt zelf leren je grenzen te voelen en aan te geven.

Neem de tijd om dit te doen, te beginnen met één gesprek.

Misschien wel bij iemand die je lief is.

Het vraagt wat moeite en energie,

om dit oprecht en zonder oordeel te kunnen doen.

Misschien komt dat wat je geeft, dan wel bij je terug.

En dat is de moeite waard.

 

 

 

 

Van de week kwam ineens het inzicht; ze bestond zelf ook nog.

Jarenlang was ze bezig geweest met het contact met haar moeder,

hoe te reageren, hoe haar aandacht te krijgen, hoe gezien en gehoord te worden.

Totdat we een oefening deden vanuit de Compassie Training:

‘Op een schaal van 1 tot 10, in hoeverre heb je aandacht en compassie voor je moeder?’

‘Een 10 heb ik voor haar!!’ zei ze.

‘En in hoeverre heb je dat voor jezelf in deze situatie?’

En toen was het stil.

Dit was het kantelpunt.

Ineens zag ze dat ze al die tijd zichzelf vergeten was.

En dat dit haar uit balans haalde.

En dat dat mede de relatie onevenwichtig maakte.

Nu ze haar moeder en zichzelf een 8 geeft,

op de schaal van aandacht en compassie,

begint er iets te helen.

Het evenwicht kan zich gaan herstellen.

In eerste plaats in haarzelf.

En wie weet wat dat de relatie brengt.

 

Onze moeder,

Die hier, nu de aarde is.

U geeft alles wat iedereen nodig heeft.

U bent nu hier,

U zult hier blijven.

Met of zonder ons,

Als menselijk ras.

Geef ons geduld,

Geduld en vertrouwen.

Zodat we ons bewust kunnen worden,

En bewust de aarde weer zullen waarderen.

We maken nu stappen,

En worden nu wakker.

En we doen ons uiterste best,

Om nu vaart te maken,

En tot inzicht en actie te komen.

Help ons moedig te zijn,

en te beseffen dat elke intentie

een gevoel en een handeling in zich heeft.

En dat dat nu, of all times, nodig is.

Namaste.

Je kent het vast wel, lekker even weg, er even tussenuit.

Alles afgerond, werk en andere zaken en dan komt het aan op de laatste dingetjes.

Die duren in mijn hoofd altijd een half uurtje, in het echt ruim drie uur.

Want als wij onze vrolijk oranje beschilderde caravan hebben klaargezet,

moet alle rotzooi er nog in. Nog ‘even’ de tassen inpakken van de kinderen,

nog ‘even’ mijn eigen spullen bij elkaar, ‘even’ de koelkast leeg,

de vuilnisbak legen, de vissenkom verschonen. Nog ‘even’ stofzuigen,

alle planten water geven, zowel binnen als buiten,

de buurvrouw de sleutel geven en vragen om de vissen te voederen.

Nog ‘even’ de zwembroek van zoonlief pakken, een extra Donald Duck voor dochter.

Nog ‘even’ het brood uit de trommel, de hoofdkussens mee, de gasflessen pakken.

Gelukkig heb ik twee toppers die nog ‘even’ hielpen de afwas weg te werken aangezien de vaatwasser stuk is.

Compleet afgedraaid ga ik zitten in de auto om te beginnen aan een ‘rustige’ vakantie.

 

Gelukkig was ik me bewust van mijn neiging tot ongeduld en om te gaan ‘rennen’ om alles af te krijgen.

Ik was al moe van weken hard werken en inmiddels weet ik dat ik dan sneller in zo’n patroon verval.

Mijn neiging is dan om juist niet stil te staan en door te jakkeren en automatisch vanuit emotie te reageren.

Omdat ik stilstond bij wat ik voelde en oprecht vriendelijk kon zijn naar mezelf,

viel ik niet uit tegen mijn dochter die niet gelijk deed wat ik vroeg.

Ik vroeg vriendelijk of mijn zoon even ging stofzuigen in plaats van hem een snauw te geven.

 

Het bewust voelen dat het even pittig was en dat dat mocht van mezelf, dat ik oprecht vriendelijk kon zijn naar mezelf

en mezelf rust gunde, op dat moment en niet pas als we op de camping aankwamen, dat maakte een enorm verschil.

 

Mijn man was er niet veel beter aan toe dan ik, dus toen ik naast hem zat in de auto

en het humeur op vriezen stond, kon ik een grapje maken waarop de sfeer ontdooide.

We reden weg, uitgeput maar voldaan dat we het maar weer voor elkaar hadden gekregen.

Twee uur in de auto voor de boeg om uit te rusten, waarna het circus van spullen uitpakken kon beginnen.

Niet teveel doen om alles maar af te krijgen, maar vooral aanwezig zijn in het moment,

en kijken wat dat brengt. In dit geval rust, geduld met mezelf en mijn gezin, en 2,5 uur ‘vertraging’.

En daarmee was de vakantie al meteen begonnen.