Waar ben je?

‘We zijn allemaal in dezelfde fysieke wereld, maar in hele andere emotionele en spirituele werelden’
(Uit ‘Times of the sixt sun’)

De bijna lichtgevend witte sneeuw knispert al dagen onder onze voeten.
Sleetjes rijden af en aan in een wondere witte wereld.

Vanmorgen maakte ik mijn dagelijkse wandelingetje, voor frisse lucht in het hoofd en beweging.
Een ambulance met loeiende sirenes stopte een paar huizen verder, de hulptroepen zijn al ingeschakeld hoor ik.

Ik krijg een mailtje van een deelnemer die aangeeft zich alleen te voelen, in deze tijd.
En eerlijk gezegd, ik voel het ook deze ochtend.

Mijn kinderen zijn voor het eerst weer allebei naar school, ik voel weer wat ruimte.
Tegelijkertijd mis ik het samenzijn met familie en vrienden, lachen, knuffelen.

Ik kijk naar buiten en zie stukjes blauwe lucht en zon tevoorschijn komen.
Een voorbode op komende week.

Perspectief is wat we nodig hebben. De sneeuw, het schaatsen, de lente.
De onoverwinnelijke lente in jezelf voelen, terwijl je soms de tranen als smeltwater laat gaan.

Kijk of je telkens hier kunt blijven. Bij het kraken van de sneeuw onder je voeten,
of bij de stem van een dierbaar iemand aan de telefoon.

Het is een kwestie van tijd en dan breekt de lente weer aan.
De sneeuwklokjes zijn al begonnen.